Vuk Drašković, političar i pisac, nekadašnji šef diplomatije Srbije i Crne Gore, osnivač i lider Srpskog pokreta obnove, govorio je o vremenu I i II svjetskog rata i njegovu korelaciju sa trenutnim događanjima u EU i Zapadnom Balkanu.
Njegovu kolumnu prenosimo u cjelosti:
Historija se, zaista, ponavlja i kao tragedija i kao farsa, lakrdija, ali i farsa, neizbježno, završava kao tragedija.
Sjetimo se. Tridesetih prošlog vijeka, i nacionalsocijalizam Adolfa Hitlera počeo je kao lakrdija, a tadašnje demokratske države – prije svih, Britanija, Francuska i SAD – igrale su ulogu klovnova u Hitlerovom cirkusu.
Poslije pobjede na izborima 1933, zagrmio je na velikim mitinzima pristalica dovoženih iz svih njemačkih pokrajina, uz marševe stranačkih jurišnika:
Mi rat 1914. nismo htjeli, nismo ga izazvali ni skrivili, niti smo u tom ratu poraženi. Samo je probijen Solunski front. Na svim drugim frontovima bili smo nadmoćni, ali smo zadobili ubod u leđa, pobunu domaćih izdajnika otadžbine. U Versaju smo surovo i nepravedno kažnjeni i poniženi. Uprkos tome, neka živi mir, nećemo revanš ni novi rat. Posvećeni smo Evropi mira i stabilnosti, vječnog mira za našu djecu…
Zasut je pohvalama i čestitkama iz Londona, Pariza i Vašingtona. Engleski komentatori prozvali su Hitlera mironoscem!
U tajnosti, govorio je svojim generalima: Moramo se ubrzano naoružavati. Sadašnje okolnosti primoravaju me da pričam o miru. To je maska, jedini način da našoj naciji osiguram oružje za stvarne namere i buduće korake!
Stvorio je stranku monstruma, armiju Hitlerovih, firerovih, zavjetnika nacističke religije krvi i tla, bez javnog programa, partijskog statuta, procedure ili pravilnika o bilo čemu.
Program, statut, procedura, ustav države, partijski organi odlučivanja… sve je bio – firer. Njegove naredbe bile su crveno slovo za podfirere i male firere po njemačkim pokrajinama, gradovima, selima, ulicama, sokacima, na univerzitetima, u školama, u sudovima, u naučnim ustanovama, svuda.
Malim avionom, letio je sa mitinga na miting, razmetao se uspjesima, najavljivao nove pobjede i podvige.
Savladao sam haos u državi, vratio red, razgoreo nadu u Njemačku kao evropskog i svetskog džina. Vratio sam ponos naciji, povećao proizvodnju u svim oblastima privrede, gradim autoputeve, hiljade kilometara autoputeva. Obezbjeđujem sve nove i nove poslove za nezaposlene, čije mi nevolje probadaju srce…
Zaposjedao je duše i mozgove miliona Njemaca, a stravična nacistička propaganda veličala ga je kao nadčovjeka o kome je sanjao Fridrih Niče. Vođa SA jurišnih odreda, Ernest Rem, Hitleru se obraćao sa „ti“ i nagađalo se da će mu firer prepustiti stranku.
Iznenada, mučki, Hitler je naredio Removo smaknuće i pogrom nad njegovim pristalicama. U državi, nekada prestonici slavne njemačke pravne škole, nije bilo protesta, niti je bilo osude zločina u demokratskom svijetu. U Moskvi se ispijala votka.
Firer je, uz naklonost oslijepelog i kukavičkog Zapada, zbacio anatemu i sa tavarišća Staljina zbog strašnih zločina u njegovoj zemlji.
Rem i njegovi jurišni odredi bili su paravojska, avanturisti i razbojnici željni novog rata, koji su pripremali moje ubistvo – objašnjavao je Hitler zapadnim vođama. I zavodio ih, hipnotisao svojim mirotvorstvom i plemenitim namjerama.
Ja o ratu ne razmišljam ni u snu samome – govorio im je firer. Ja samo želim da ujedinim, danas razjedinjeni, njemački svijet. Mirnim putem, samo mirnim putem. Hoću da stvorim evropskom miru i blagostanju odanu njemačku političku naciju, bez mijenjanja postojećih granica i bez kapi prolivene krvi, i njemačke i tuđe…
Povjerovali su mu. I kad je umarširao i u Rur i u Sar, i srušio Versajski mirovni ugovor, vođe Zapada su mu se poklonile. Govorili su da je to nužni i pravedni ustupak, jer je Njemačka, zaista, u Versaju surovo kažnjena.
Ideja „njemačkog sveta“ širila se centralnom Evropom kao epidemija. Crvene zastave sa kukastim krstom zalepršale su širom Austrije, u češkim Sudetima, u Tirolu… Hitler, otvoreno, stupa u rat protiv španske republike. Britanija i Francuska proglašavaju vojnu neutralnost, a Vašington, tajno, pomaže fašiste na čijoj strani je Hitler pokazivao snagu svog oružja…
Odakle ste? – pitao je firer na velikim mitinzima uspaljenu svetinu pristiglu iz „njemačkog svijeta“. Odgovarali su: Sa Rajne, sa Dunava, sa Majne, iz Sudeta, iz Tirola… Klicali su, u transu: Jedan narod, jedan vođa!?
Zapad je ohrabrio Hitlera da Zapadu isporuči surove zahtjeve. I dalje se zaklinjući u svoju odanost evropskom miru, kreće u pogrome nad Jevrejima, a program ujedinjenja „nemačkog svijeta“ on preoblikuje u zahtjev njemačkog državnog proširenja.
Austrijanci su Nijemci, govori firer premijerima Britanije i Francuske. Stabilnost Evrope i trajni mir u Evropi ugrožava postojanje dvije njemačke države. Postoji samo jedna Britanija i samo jedna Francuska. Mora da postoji i samo jedna Njemačka!
Hitlerova vojska okupira Austriju i češke Sudete, a Čemberlen i Daladije odlaze u Minhen, da pred Hitlerom, svojim potpisima, overe anšlus Austrije i Sudeta! Ta izdaja i sramota je, i u Londonu i u Parizu, proslavljena kao „trajna pobjeda mira u Evropi.“
Samo desetak meseci kasnije, u Moskvi će se Staljin i Hitler dogovoriti o deobi plena: Poljska, Finska, Estonija, Latvija, Litvanija… Velika farsa eksplodirala je u najveću tragediju u dotadašnjoj istoriji svijeta.
Kao da je savremeni svijet repriza svijeta od pre stotinu godina.
Zapad se povlači i uzmiče svuda. I, sve češće, Zapad svojom tehnologijom, kapitalom, pohlepom za profitom, osnažuje i velike i male diktatore.
Kao da se više ne zna ni šta je ni gdje je „demokratski Zapad“.
Evropska unija jeste kolos, i demokratski, i ekonomski, i tehnološki, ali nema ni institucije ni mehanizma koji može da Uniju brani ni od spoljnih ni od unutrašnjih diverzija.
U Bundestag se probila Alternativa za Njemačku. Ta partija ima tri oca: Gestapo, KGB i Štazi. Britanija napustila Evropsku uniju. Navlače se oblaci na savezništvo SAD i Francuske.
Sve su češći glasovi da se EU odveže od Amerike. Ignoriše se istina da su Amerika i NATO jedina odbrana Evrope.
Na Balkanu vri. Tragični ratovi iz devedesetih kao da nisu završeni. BiH je blokirana država. Bugarska ne dopušta Severnoj Makedoniji, članici NATO-a, kretanje ka Evropskoj uniji. Kosovo je „srce Srbije“, a nije u Srbiji. Crnu Goru, članicu NATO alijanse i državu koja je bila pred članstvom u EU, unutrašnja i spoljna agresija guraju ka provaliji, ka građanskom ratu. I Srbija je dramatično, iznutra, podjeljena i zavađena, a pokliči o ujedinjenju „srpskog sveta“ potresaju čitav region…
Širom svijeta, svuda je sve farsično i pred pucanjem.
(Antena M)
